مردم و شاخ ها

 

گرچه کلّی گویی درهیچ موردی صحیح نیست،

امّا از یک دید جمعی، جامعه به دو گروه تقسیم می شوند:

«مردم» و «شاخ ها»

 

مردم، مای کارگر، کارمند، بازاری، تاجر، مهندس، بعضی دکترها، آموزگار، کشاورز، دامدار، طرّاح، بیکار، در جستجوی کار، پیمانی، قراردادی، افتخاری و... غیره ای هستیم که دغدغه یمان نان و آبیست که یا نداریم یا به اندازه ی کافی نداریم. دغدغه یمان چیزیست که وقتی امروز در خانه تمام شد، نمی دانیم فردا باید چند برابر دیروز بخریمش...

و شاخ ها، آن دسته از بازیکنان، بازیگران، خوانندگان، هنرمندان و باز از تمامشان شاخ تر، شاعرانی هستند که عنوان نظریه پرداز اجتماعی را هم یدک می کشند و به شکل حیرت آوری خود را در خیال خود از گونه ی «انسان» خارج کرده و موجودی جدا می دانند که حق دارند متواضعانه بگویند: "ما متعلّق به "شما" مردم هستیم! و ما بدون شما هیچ چیز نیستیم!.."

گویا خودشان "مردم" نیستند که ما را "شما مردم" خطاب می کنند.

(بار دیگر تأکید میکنم که کلّی گویی درهیچ موردی صحیح نیست، لذا قطعاً در هر کدام از این دسته بندی استثنائات فراوانی موجود است که می توانند در دسته ی دیگر قرار گیرند. به عنوان مثال، می توان هنرمند مردمی یا کارمند شاخ هم پیدا کرد)

 

گذشته از این، خود این شاخ ها به دو گروه تقسیم می شوند:

«شاخ های قانونی» و «شاخ های غیر قانونی»

شاخ های قانونی موجوداتی هستند که (موجودات خطاب میکنم چرا که به اظهار خود، مردم نیستند) فعالیت های خود را هوشمندانه با قوانین ارشاد تطابق داده و باز به طرز حیرت آوری تمایل دارند با حضور در شبکه های سیما مدام این مهم را یادآور شوند که: «بنده هیچ صفحه ی رسمی و شخصی ای در شبکه های اجتماعی مجازی ندارم و...»

و امّا شاخ های غیرقانونی آن دسته از موجوداتی هستند که کلّاً از زمین و آسمان طلبکارند و زیستگاه اصلی شان هم همین شبکه های اجتماعی است. اینان کلاً می پندارند که تنها خودشان می توانند بپندارند! و تنها آن هایند که درست را از نادرست تشخیص داده اند. و تنها آن هایند که میان یک جماعت خواب، چشمانشان باز است.

 

امّا این دو گروه شاخ، با اینکه در ظاهر وجه تقابل یکدیگرند، امّا از زوایای دیگری نیز اعتقاداتی شدیداً یکسان دارند. ازجمله: می پندارند که "مردم" زنده اند برای این ها. می پندارند که دارند فداکارانه به مردم «خدمت» می کنند؛ درحالیکه کارشان چیزی جز خدمت به جیب و وجهه ی خودشان نیست. می پندارند که الگویند برای مردم. می پندارند عمیقاً از دردهای مردم آگاه اند و همدردشان و متأسفانه، وای به حال ما مردم بیچاره که گاه و بی گاه از این ها الگو می گیریم، زنده ایم برایشان، می پنداریم دارند به ما خدمت می کنند، عکس پروفایل هایمان می شود تصویر ایشان، مو و ریش و روسری یمان می شود مانند ایشان... و می شویم کاسه ی داغ تر از آش و سرباز ارتش مجازی شان برای شلیک فحش و ناسزا به مخالفانشان...

هِی... دست برداریم.

 

آریاصلاحی